GALIZA: O sistema non se reforma, combatese e destrúese. Un artigo do compañeiro Xosé Portela.

O SISTEMA NON SE REFORMA, COMBÁTESE E DESTRÚESE
Xosé Portela.

Todas as “esquerdas” do arco parlamentario (as forzas reformistas ou socialdemócratas) preséntansenos como organizacións que, dentro do sistema capitalista, por iso están nas institucións, queren conseguir a “xustiza social, o “pleno emprego”... móstrannos á “dereita” parlamentaria como o símbolo do capitalismo feroz, que recorta, que destrúe, sendo, a representación dunha das formas do capitalismo, o neoliberalismo. Expresadas as cousas, deste xeito tal que semella que hai un capitalismo bo e un capitalismo ruín.
Para min non existe esa dualidade, non hai modelos bos e malos de capitalismo, o capitalismo baséase na explotación da clase obreira, sendo o seu propio funcionamento o que leva á crise e á degradación das nosas vidas.
A pesar de que se demostra, unha e outra vez, que o capitalismo non funciona, de que ocasiona, unha e outra vez, enormes sufrimentos e perdas, nos últimos anos vimos o rexurdimento dun "novo" reformismo da esquerda (cunha base electoral progresista) que, subíndose no carro das loitas sociais que xurdiron a raíz dos recortes laborais, económicos, sociais... que impuxo a dereita e a socialdemocracia (unha representación inmerecida, por certo), da o salto á “política” reproducindo as mesmas receitas que o vello reformismo.
Na situación actual cun capitalismo en crise (non se reparten migallas) o reformismo “vello” e “novo” queda co cu ao aire, evidenciándose rapidamente as súas limitacións. Os fracasos clamorosos do novo reformismo, cuxo maior expoñente, a nivel internacional, é o goberno de Syriza e os seus recortes sociais draconianos, sendo evidente, no Estado español a crecente decepción das persoas que responderon co seu voto á aparición de Podemos e as súas confluencias fai presaxiar o fracaso estrepitoso deste novo “experimento” reformista.
Fronte ao discurso e praxe reformista situámonos as persoas que, coma min, pensamos que desde os parlamentos, concellos... non se producirá ningún cambio substancial porque o poder real está noutro lugar (na sociedade capitalista está nas mans do capital). Porque os poderes e a maquinaria do estado non é neutra (menos nun estado como o español no que non houbo unha verdadeira transición quedando esa maquinaria en poder dos que a ostentaban durante o franquismo e reproducindo os mesmos valores, facendo boa a frase do caudillo fascista cando sinalou que “todo queda atado y bien atado”). Porque as dinámicas parlamentarias burguesas rebaixan e retardan as esixencias das loitas sociais, facendo que se finalmente, se se aproban, sexan reformas de menor entidade que as esixidas desde as rúas...
Mención aparte merece, para min, a defensa dos dereitos das nacións do estado español. Demostrouse en reiteradas ocasións, e neste momento de xeito evidente, que a vía institucional non vai dar saída ás lexítimas aspiracións dos territorios para os que se reclama o exercicio do dereito de autodeterminación. O reformismo español prégase ao nacionalismo españolista desbotando a defensa deste dereito. Neste eido considero que as forzas que defenden os dereitos das nacións do estado, coa participación nas institucións non fan máis que lexitimar o estado opresor, aínda con diferentes formas xuran unha constitución que ou ben non votaron ou votaron en contra. Non é nas institucións onde se conseguirá a acumulación de forzas para conseguir este obxectivo e calquera outro que vaia no camiño de acabar con este estado.
Para min e as persoas que pensamos deste xeito, o sistema non se pode cambiar sen levar a cabo unha revolución profunda que transforme as bases materiais nas que se sustentan as nosas sociedades, loitando polo socialismo desde abaixo, desde as empresas, as prazas, os movementos sociais...