Martin Naya. / Loita Popular
A recente morte en combate, dun dos xefes militares históricos da guerrilla colombiana das FARC, Mono Jojoi, co a evidente participación dos servizos secretos yanquis, e cheiro-me que do Mosad israelí,* pon unha vez mais en primer termo a cuestión da seguridade e das formas organizativas dos movementos revolucionarios. E non só no que refire-se a medidas de seguridade, aspecto importante pero non decisivo.
Dende moi antigo, nas diversas sociedades humans, dende os egipcios a Roma ata chergar a noso tempo, unha das primeiras medidas militares, para gañar unha guerra é “descabezar”a o inimigo.
A historia esta chea de nomes; Espartaco, Padilla e Maldonado na revolta dos comuneiros na Castela, os xefes hirmandiños na Galiza, e mesmo no terreo das forzas reaccionarias, as mortes de Hitler e Mussolini.
O mesmo Lenín foi obxeto dun atentado, causa da sua posterior paraplexia e temprana morte.
Os comunistas temos nas nosas maximas organizativas, ó da “dirección colectiva” ou a do “mando nunca morre”. O Partido, tal como o pensóu Lenín, é unha organización de combate, disciplinada e clandestina. Este foi unha das novedades do leninismo e un factor importante na victoria dos bolcheviques no 1917.
Ninguen, agas correntes de pensamento como o anarquismo, dubida da importancia dos xefes, dos autenticos dirixentes, homes e mulleres que adican sua vida a o Partido e a Revolución.
É por esto que hoxe a principal tactica das forzas reaccionarias dende o Kurdintan a o Perú den India a Philipinas é a localización das dirección das organizacions revolucionarias para asasiñarlos ou cóa sua detención, manipular a opinión publica sobre a rendición dos mesmos.
A infiltración de provocadores e mais de espias non é nada novo, xa fai dous mil anos o filosofo e guerreiro chines Sun Tse no seu libro O Arte da Guerra (1) suliñaba sua importancia e afirmaba:
“A información previa non podese obtener dos pantasmas nin de espiritus, nin de analoxias, nin descubrir mediante calculos. Debe de obtenerse das persoas; persoas que coñezan a situación do inimigo.
Existen cinco clase de espías: o espía nativo, o espía interno, o axente doble, o espía liquidabel** e o espía flotante*** ( .. ) Os espías nativos atopanse entre a poboación dunha localidade. Os espías internos contratan-se entre os funcionarios do inimigo. Os axentes dobles contratanse entre os espiás do inimigo. Os espias liquidables trasmiten falso datos a os espías do inimigo. Os espías flotantes volven para traer seus informes.”
Os bolcheviques tiveron mais dun axente inimigo no seu Comité Central, como o caso do diputado Malinowsky.
Na decada dos 80, do seculo pasado, o clandestino Partido Comunista do Perú, en plena Guerra Popular Prolongada, fixo popular o termo “o Partido ten mil ollos”coa que remarcaban a importancia da información sobre o inimigo.
Seus dirixentes na clandestinidade calificaron de xefatura, xefe de xefes, ao Dr. Abimaél Guzman, Presidente Gonzalo, antigo catedratico da Universidade de Ayacucho, que tiña un grande prestixo entre as masas populares. Esta decisión, vemos hoxe en perspectiva centrou toda-la atención dos reaccionarios na sua captura.
Despois do golpe militar protagonizado polo satrapa nipón, en setembro do 1992 foi detido no seu refuxio en Lima. Condeado a cadena perpetua ainda hoxe non ten contacto co ningún medio informativo independente.
O dirixente maximo do Partido dos Traballadores do Kurdistan, Adhula Okalan, foi secuestrado por un comando turco en África. Amilcar Cabral, o lider da independencia de Guinea, foi asasinado por un sicario portugues e mesmo falase que a morte en “accidente” de aviacióndo dirixente revolucionario mozambicano, Zamora Machel. foi obra dos servizos secretos.
Tamen foi moi sonado a desaparición do dirixente popular marroqui El Medhi Ben Barka nos 60.
A lista é moi longa e ten sido obxeto de reflexión nas diversas organizacions revolucionarias.
Nos anos 70 en plena guerra na indochina a organización comunista en Kampuchea, o chamado Khmer Rouge, adoptou unha política de total secreto da suas actividades e dirixentes. Ainda que se coñecia os nomes de alguns dirixentes non existia información sobre seu papel que no conxunto da organización (o Ankarg). Acusados de secretismo agora son, xunto a o camarada Stalin, os mais denostados e acusados de crimens monstruosos pola propaganda burguesa.
Mesmo hai exemplos cinematograficos coma o “Club da Loita” ou “Con V de vendetta” na que seus protagonistas son anonimos e falan do medo, desconcerto e efectividade que esta forma organizativa provoca no inimigo.
Hai que reflexionar sobre estas cuestions pois o inimigo dos pobos traballan pernamentemente no control, información e mesmo execucions extraxudiciais das direccions das organizacions revolucionarias, co toda-la tecnoloxia a sua disposicíón.
Mais compre recordar as palabras do camarada Mao:
Todo-los reaccionarios son tigres de papel. Parecen temibels mais en realidade non son tan poderosos. Visto en perspectiva non son os reaccionarios si non o pobo quen é realmente poderoso.
Galiza, setembro 2010
MNaya
* A presencia de axentes do mesmo ou “contratistas” provenintes do exercito xudeo tense intensificado en toda-la latino-america nos ultimos anos.
**É unha traducción literal “espía morto”, no senso que poida ser descuberto e que teñase que prescindir do mesmo.
***Nunha traducción literal “espia vivo”, no sentido de que poida-se mover dun pais a outro.
(1)O Arte da Guerra. Sun Tse. Versión de Thomas Cleary. Edit. EDAF. 2002
No hay comentarios:
Publicar un comentario