martes, 30 de abril de 2013

Declaración internacional conxunta polo 1º de maio.




AS MASAS POPULARES QUEREN DERROCAR AOS GOBERNOS CAPITALISTAS E IMPERIALISTAS E AOS GOBERNOS DOS SEUS SERVENTES!

AS PROLETARIAS E OS PROLETARIOS QUEREN UNIRSE PARA O PARTIDO DA REVOLUCIÓN!

OS COMUNISTAS E AS COMUNISTAS APOIAN AS LOITAS ANTIIMPERIALISTAS E DESENROLAN GUERRAS POPULARES PARA A REVOLUCIÓN PROLETARIA MUNDIAL!






O imperialismo é “a etapa superior do capitalismo” -unha etapa de “parasitismo e decadencia” (Lenin, O Imperialismo, Etapa Superior do Capitalismo). Agora é o momento de sepultalo, canto antes. A crise do capitalismo é como unha enfermidade crónica que lle atormenta. Crea as bases para a súa morte. 
A crise do capitalismo é, por encima de todo, unha crise de superprodución: “Nesas crises desátase unha epidemia social que a calquera das épocas anteriores parecese absurda e inconcibible: a epidemia da superprodución. A sociedade vese retrotraída repentinamente a un estado de barbarie momentánea.” (Marx e Engels, Manifesto Comunista).
Pero é o momento cando a burguesía intensifica os seus esforzos para facer que os proletarios e as masas paguen pola crise. Tal e como Marx e Engels escribiron fai máis de 150 anos no Manifesto Comunista: “As armas con que a burguesía derribou ao feudalismo vólvense agora contra ela. E a burguesía non só forxa as armas que han de darlle a morte, senón que, ademais, pon en pé aos homes chamados a manexalas: estes homes son os obreiros, os proletarios.”
 
Hoxe, o proletariado do mundo nunca foi tan numeroso. Xunto ás masas populares representan polo menos o 90% da poboación; e este 90% é o que se ve afectado pola crise e unha necesidade de cambio radical na sociedade. “O movemento proletario é o movemento autónomo e independente dunha inmensa maioría en interese dunha maioría inmensa.” (Ibid).
A crise financeira do capitalismo global profúndase e amplíase. Os imperialistas peléxanse entre eles para saquear todo tipo de recursos (humanos e materiais) nos países atrasados, ademais de aumentar a explotación dos traballadores e das traballadoras e a clase media nos seus propios países a fin de superar a crise.
En Europa e os países capitalistas, isto tradúcese na reestruturación da produción, do comercio e os servizos, que conduce ao desprazamento de produción en países onde os custos laborais é inferior, a destrución masiva de empregos e a introdución de novos e máis produtivos medios de produción a expensas da seguridade e saúde dos traballadores e das traballadoras. Ao mesmo tempo, aumentan os impostos, caen os salarios e os beneficios redúcense. En xeral, a intensificación da crise implica que “pequenos industriais, comerciantes e rentistas… son absorbidos polo proletariado”. (Ibid)
En países oprimidos polo imperialismo, o proletariado e os pobos de África, Asia e América Latina están suxeitos aos ditados das potencias imperialistas, que están protexidas polos seus cans gardiáns; ditas potencias desfanse dos seus cans gardiáns cando deixan de defender ou defenden malamente os seus intereses. As potencias imperialistas utilizan a política de “divide e vencerás” e non dubidan en intervir militarmente - tanto para apoiar a réximes dos seus serventes ou para derrocar a aqueles que non lles son favorables - e provocar conflitos étnicos e relixiosos para protexer os seus intereses e crebar a resistencia popular á opresión. Apóianse no escurantismo relixioso ou o liberalismo laico para manter por calquera medio a súa dominación económica, política e ideolóxica. As clases dominantes destes países, xa sexan as potencias emerxentes do terceiro mundo - Chinesa, India, Brasil ou Sudáfrica- ou os países oprimidos, fan todo o posible para asegurar a máxima explotación da forza laboral e acceder e controlar as materias primas en interese do sistema imperialista.
Nos países imperialistas e oprimidos, as clases dominantes utilizan como cans gardiáns a forzas reaccionarias de dereitas do mesmo xeito que a forzas reformistas, socialdemócratas e revisionistas que aplican a súa política de opresión e explotación dos proletarios e as masas. Os sindicatos oficiais están traballando cos diferentes gobernos para negociar “medidas de austeridade” e plans de privatización a fin de que os traballadores reconcíliense con eles e para deter as loitas que chocan contra os amos e o Estado. A reconciliación permite aos capitalistas fortalecer e continuar o seu traballo destrutivo minando as conquistas gañadas pola clase obreira a través dun século de loitas.
Nos países imperialistas, a dereita máis abertamente reaccionaria do mesmo xeito que a “esquerda” reformista e socialdemócrata sosteñen a través de diversas formas a “identidade nacional”, para utilizala contra os inmigrantes a fin de fortalecer a división do proletariado e as masas e, deste xeito, abrir o camiño ao vello e novo fascismo. Moitos partidos e organizacións populistas, fascistas e neonazis están florecendo na fértil terra cultivada por todas as forzas e institucións políticas tradicionais. A burguesía defende o seu sistema e institucións coa policía do Estado e utilizando tamén a participación das masas nas eleccións. Esta é a razón pola cal o proletariado e as masas deben desenvolver o boicot electoral e intensificar a loita de clases.







 “A REBELIÓN XUSTIFÍCASE” (MAO TSETUNG)
Enfrontados á crise, as proletarias e os proletarios - os traballadores e traballadoras das cidades e o campo- estanse rebelando. Traballadoras e traballadores das fábricas ameazadas con ser pechadas estanse mobilizando contra os despedimentos, a degradación das condicións de traballo, os recortes salariais e o aumento das horas de traballo, porque non queren pagar a crise. As labregas e labregos e traballadoras  e traballadores agrícolas resisten e ás veces ocupan terras. As masas mobilízanse contra os desafiuzamentos de casas, os aumentos de impostos, os ataques contra o medio ambiente, o desmantelamento dos servizos públicos, os ataques contra os dereitos sindicais e os dereitos da mocidade, as mulleres, etc.
Estas loitas están tendo lugar en todos os países do mundo, como as dos traballadores e traballadoras do automóbil e a metalurxia en Francia, Bélxica, Alemaña e Italia; dos mineiros en no Estado Español, mentres que as masas están loitando contra os desafiuzamentos de casas, e as grandes loitas dos estudantes en Canadá, do mesmo xeito que noutros países, contra os ataques á educación e os aumentos de taxas.
E, ademais, teñen lugar por exemplo na India onde centenares de millóns de traballadoras e traballadores declaráronse en folga, ou en Sudáfrica, onde os mineiros se rebelaron contra as clases dominantes branca e negra que explotan e oprimen aos traballadores e traballadoras, ou en Brasil, onde os camponeses e camponesas pobres e sen terra están ocupando as terras en que traballan.

Nos países árabes, particularmente en Túnez e Exipto, pese ás manobras dos imperialistas para protexer os seus intereses e apoiar aos novos cans gardiáns; pese ao feito de que estes cans gardiáns ocúltanse baixo a máscara da relixión a fin de explotar aos traballadores e traballadoras e ao pobo, para suprimir a xusta rebelión antes de que se converta en revolución, as masas están atopando o seu camiño e aprendendo dos seus erros, para unha auténtica revolución de Nova Democracia, que non pode lograrse sen a dirección da clase obreira; isto suscita cuestións tales como a estratexia revolucionaria, a loita armada e a construción do partido de vangarda.
Os imperialistas e as súas intervencións non son capaces de deter e extinguir as loitas antiimperialistas no mundo -desde Palestina ata Iraq, Afganistán e América Latina-, nin contra as novas intervencións imperialistas en Libia, Siria ou Malí.





NON SE PODE FACER A REVOLUCIÓN DE XEITO PACÍFICO!

O mundo atópase sumido nunha gran tormenta; nas filas do proletariado e as masas, a conciencia ideolóxica opera aos poucos ou por medio de saltos, con avances e retrocesos, do mesmo xeito que a conciencia sobre a crise e a natureza do imperialismo, a necesidade de derrocalo e construír unha nova sociedade sobre as cinzas da vella.
Nesta nova onda de loita e resistencia debemos apoiar e fortalecer a loita pola liberación dos pobos e por unha nova democracia, cara ao socialismo e o comunismo. Este é o contexto en que unha potencial nova onda da revolución proletaria mundial desenvólvese e emerxe. Ten como os seus puntos de referencia e ancora estratéxico as guerras populares dirixidas por partidos maoístas.
A Guerra Popular é a forma máis avanzada para facer a revolución, polo que debemos apoiala en cada país en que está sendo organizada, preparada para acumular forzas e aplicada ás condicións concretas de cada país. Dirixida polo Partido Comunista da India (Maoísta), a Guerra Popular na India está resistindo con éxito os ataques do inimigo e está logrando estenderse e crecer. A Guerra Popular tamén se está desenvolvendo en Filipinas baixo a dirección do Partido Comunista de Filipinas, que defende o maoísmo. En Perú continúa pese á acción dunha corrente liquidacionista. En Turquía, a loita revolucionaria dirixida polos maoístas avanza conforme á estratexia da guerra popular. Noutros países, están en curso novas iniciativas e avances.
Debemos construír e consolidar partidos proletarios para a revolución, partidos de novo tipo, partidos comunistas marxistas-leninistas-maoístas, nos nosos respectivos países, tendo en conta a nosa experiencia pasada e aplicándoa ás actuais condicións do sistema imperialista hoxe día.
Isto expresouse claramente o 24 de Novembro de 2012 en Hamburgo na gran Conferencia Internacional de Apoio á Guerra Popular na India, en que centenares de representantes de organizacións revolucionarias e antiimperialistas e de partidos e organizacións maoístas de máis de vinte países chamaron a unirse e fortalecer a loita de clases en cada país. Foi un gran exemplo de internacionalismo. Debemos avanzar para fortalecer aínda máis e dar unha forma organizativa ao internacionalismo proletario.
Debemos proseguir a unidade internacional dos comunistas do mundo cara á construción dunha nova organización internacional para loitar xuntos contra o imperialismo e a reacción e marchar xuntos cara a unha nova Internacional Comunista, polo socialismo e o comunismo.

Proletarias  e proletarios e pobos oprimidos do mundo enteiro, unídevos!
Abaixo o imperialismo e todos os seus cans gardiáns!
Viva o internacionalismo proletario!
Viva a revolución proletaria mundial!




Partido Comunista (Maoista) de Afghanistan; Partido Comunista da India (M-L) Naxalbari; Partido Comunista Maoísta – Francia; Partido Comunista maoísta – Italia; Partido Comunista Revolucionario (PCR-RCP), Canada; Partido Comunista Maoísta (MKP) – Turquía e Kurdistan del Norte – Francia; Movemento Comunista Maoísta, Tunisia; Democracy and Class Struggle, Gales, Estado Británico; Comité de  Construcción  Partido Comunista maoísta, Galiza – Estado Español; Gran Marcha hacia el Comunismo, (Madrid, España); Novo Grupo de Estudo Marxista (NMSG), Sri Lanka; Solidaridade da Loita dos Pobos, Indonesia; Organización Comunista Futuro Vermello – Francia; Servir ao pobo – Sheisau sorelh - Occitania – Estado Francés; Maoist Communist Party, Manipur; Marxistas-Leninistas-Maoístas de Marruecos

lunes, 29 de abril de 2013

PERÚ: Atentado contra torre de telefonia causa un muerto.

correovermello-noticias
29.04.13
En la localidad de Cochabamba, en el distrito de Tintay Punku, en la provincia de Tayacaja, en la región Huancavelica se produjo un atentado contra una torre de comunicaciones dejando mas de una quincenas de localidades incomunicadas. En la misma acción murio un joven no identificado
Según el comunicado de la empresa mexicana América Móvil – Claro el jueves alrededor de las 18.10 horas la antena sufrió un ataque con explosivos.
La policía atribuye el ataque a las guerrillas existentes en la zona, debido a que los canales de inteligencia advirtieron, el pasado 5 de abril, el traslado de la material explosivo en el sector de Ucuchapampa, en el distrito de Surcabamba, en la provincia de Pampas Tayacaja.
La prensa especula sobre el joven, de unos 16 años, que resulto muerto por la explosión, como supuesto guerrillero autor del propio atentado.

ECUADOR: Declaración con motivo del 1º de mayo del CR-PCE






 
PRIMERO DE MAYO: ¡VIVA EL PROLETARIADO, VIVA EL MAOÍSMO!
¡Proletarios de todos los países, uníos!

El Partido Comunista del Ecuador, en proceso de reconstitución sobre sólidas bases marxista-leninista-maoístas, expresa un saludo de clase a los partidos comunistas y organizaciones revolucionarias, al proletariado y pueblos oprimidos, en esta gloriosa e histórica fecha del Primero de Mayo. 
Nosotros conmemoramos este día en medio de la agitación y propaganda comunista, en medio de la lucha de dos líneas, de hacer un balance interno para avanzar, reafirmándonos en que todo lo que hacemos debe tener como objetivo preparar la Guerra Popular; de esta manera nos oponemos férreamente a los “festejos” que en esta fecha hacen los revisionistas y sus burocracias sindicales en Ecuador -como el viejo “PC”, PS-FA, MPD, PK- en medio de banquetes, que utilizan a las masas para negociar con los empresarios, que usan la marcha del primero de mayo como tarima para las próximas elecciones burguesas, etc.
Aprovechamos este primero de mayo para levantar la gran consigna revolucionaria estratégica: “Enarbolar, defender y aplicar el marxismo-leninismo-maoísmo, principalmente maoísmo y principalmente aplicar”, consigna que encierra la esencia de las tareas de los comunistas para preparar y/o desarrollar la Guerra Popular, para derrumbar el poder decrépito del imperialismo, la reacción y el revisionismo, para forjar el Nuevo Poder ya sea en la etapa democrática o socialista.
Nuestra organización asiste a este primero de mayo venciendo problemas de construcción, internos y externos, aprendiendo a aplicar de mejor forma la lucha de dos líneas, corrigiendo los errores y potenciando los aciertos, insertándonos de mejor manera entre las masas y conociendo más a fondo el desenvolvimiento del capitalismo burocrático en el Ecuador.
Hoy más que nunca nos aferramos al legado teórico y práctico de los grandes maestros del proletariado: Marx, Engels, Lenin, Stalin y Mao Tsetung, dentro de los cuales sobresalen Carlos Marx, Lenin y Mao Tsetung como ísmos porque han logrado dar saltos cualitativos en la filosofía materialista, la economía política y el socialismo científico; de esta manera el marxismo-leninismo-maoísmo es todopoderoso porque es verdadero y es verdadero porque es científico. Quienes lo apliquen con firmeza, de forma creadora, sin desviarse de sus principios cardinales, tarde o temprano lograrán la victoria, en cambio quienes solo lo cogen de labios para afuera o tuercen sus leyes, tarde o temprano terminarán conciliando con el imperialismo y la reacción, como simples traidores revisionistas.
Definitivamente la lucha en el Movimiento Comunista Internacional y en el Movimiento Revolucionario Internacionalista es contra el “nuevo revisionismo”: maoísta de palabra, oportunista en los hechos, cuyo lema es: “el movimiento lo es todo, el fin no es nada”; que a nombre del “maoísmo” busca conciliar con el hoxhismo, trostkismo, prachandismo, avakianismo y demás corrientes revisionistas y contra-revolucionarias, que tergiversa la dictadura del proletariado, que se lanza contra la tesis del capitalismo burocrático al analizar la realidad de los países semi-coloniales, semi-feudales, que no le importa rebajar el programa proletario en función de las ventajas del momento, pasajeras.
El “nuevo revisionismo” está siendo duramente combatido, en temas como lo del fascismo chavista ha sido derrotado contundentemente; de igual manera poco a poco se está rompiendo el cerco informativo y la avalancha de calumnias que el “nuevo revisionismo” lanza -directa o soterradamente- contra la Guerra Popular del Perú, el PCP y su Primer Congreso, y el Presidente Gonzalo.
Finalmente hacemos un llamado a los comunistas y revolucionarios del Ecuador, de nuestro Partido y al PCE-SR, a las demás organizaciones revolucionarias, a que estemos conscientes que se acercan excelentes condiciones objetivas para desarrollar la lucha por el Nuevo Poder con las armas en las manos, por lo que debemos redoblar esfuerzos. El capitalismo burocrático en el país está cerca de una nueva gran crisis, es por eso que el fascista Correa se va a Europa a arrodillarse frente al imperialismo alemán (filial del FMI – yanqui) para pedirles que “por favor” inviertan en el Ecuador; por eso el gobierno dice que “si no se amplía la frontera petrolera, la economía del país caería antes del 2020”; por eso vienen nuevos préstamos de China para pagar intereses y capitales de anteriores deudas, y siguen entregando el 59% de la producción petrolera a empresas yanquis. Es decir Correa y Alianza País buscan sostener el proyecto fascista vendiendo aún más el Ecuador a los distintos imperialismos, profundizando la producción primario – extractivista y saquear lo que más puedan antes del desplome que se viene, como lo están haciendo las autoridades burguesas de Riobamba. Todo esto nos demuestra que la actual economía del país es un castillo de naipes, que la aparente “bonanza” y “recuperación económica” de la que tanto hablan Correa y sus lacayos es una ficción que durará a lo sumo unos años más, pero que inevitablemente caerán. Por eso los comunistas y revolucionarios debemos trabajar –hoy más que nunca- con un gran sentido estratégico y no solo para la coyuntura, debemos hacer mejores esfuerzos por construir los tres instrumentos de la revolución, solo así podremos cumplir a cabalidad nuestras tareas y propósitos, solo así podemos servir a la Clase y el Pueblo, al Partido y la Revolución.

SECRETARIADO DEL COMITÉ DE RECONSTRUCCIÓN
PARTIDO COMUNISTA DEL ECUADOR
28/04/2013

domingo, 28 de abril de 2013

BANGLADESH: Centenares de trabajadoras y trabajadores muertos en derrumbe de fabrica. Condenando la barbarie capitalista.

A pocos días del Día Internacional de la Clase Obrera nos llega la noticia de este crimen monstruoso de los sátrapas de Bangladesh y su sistema de explotación de las masas. La explotación de millones de trabajadoras y trabajadores en condiciones de semi-esclavitud en talleres insalubres, sin las medidas basicas de seguridad, genera de forma reiterada estos odiosos crimenes capitalistas que solo benefician a las transnacionales del textil como Mango o Inditex. Multinacionales que hipocritamente lamentan las muertes y perdidas pero mantienen, bajo intermediarios, sus relaciones comerciales plenamente concientes de la situación criminal.
Tendrian que ser juzgados junto a sus sicarios como criminales de guerra y genocidas.

DR-redaccion

Protestas en Bangladesh tras un derrumbe que dejó más de 300 muertos
viernes 26 de abril de 2013 17:17 CEST
 


















DACCA (Reuters) - Los trabajadores textiles de Bangladesh expresaron su malestar el viernes quemando coches y enfrentándose con la policía mientras la cifra de muertos superaba las 300 personas después del colapso de un edificio que albergaba fábricas de ropa a bajo coste para marcas occidentales.
Milagrosamente los rescatadores todavía sacaban personas con vida de entre los escombros -72 desde el amanecer tras hallar 41 en la misma habitación durante la noche- dos días después de que el edificio de ocho plantas se derrumbase en las afueras de la capital, Dacca.
Pero había temores de que cientos de personas siguieran atrapadas entre los restos del edificio, que funcionarios dijeron que había sido construido ilegalmente sin los permisos adecuados.
"Algunas personas todavía están con vida bajo los escombros y tenemos esperanzas de rescatarlas", dijo el vicedirector de los servicios de bomberos, Mizanur Rahman.
Un portavoz de la primera ministra Sheikh Hasina dijo que había ordenado el arresto de los dueños del edificio y de las cinco fábricas que lo ocupaban.
El portavoz del Ejército Shahinur Islam dijo que la cifra de muertos había alcanzado las 304 personas y H.T. Imam, un asesor de la primera ministra, dijo que podría superar las 350.
El malestar por las condiciones laborales de los 3,6 millones de trabajadores textiles de Bangladesh, en su mayoría mujeres, ha crecido sostenidamente desde el desastre, con miles de personas saliendo a las calles a protestar el viernes.
Unas 2.500 personas han sido rescatadas, al menos la mitad de ellas con heridas, desde los restos del edificio ubicado en el barrio comercial de Savar, a unos 30 kilómetros de Dacca.
Un funcionario de la industria dijo que 3.122 personas, en su mayoría trabajadoras textiles, habían estado en el edificio Rana Plaza a pesar de las advertencias de que era inseguro estructuralmente.
Bangladesh es el segundo mayor exportador de indumentaria del mundo, pero muchas fábricas seguían cerradas por segundo día consecutivo el viernes, con trabajadores textiles protestando contra las malas condiciones y exigiendo a los dueños del edificio y de las fábricas que se enfrenten a duros castigos.
Policías y testigos dijeron que los manifestantes incendiaron coches y provocaron daños en otras fábricas de ropa.
/Por Ruma Paul y Serajul Quadir/

Celebrando el 143 aniversario del nacimiento del gran Lenin.

 
Nota:
 Reproducimos el  y presente articulo de Renmin Ribao publicado en el Pekin Informa y traducido por los camaradas de GMHC.

 Ha sido extraído de la página web http://www.wengewang.org/ La traducción al español es responsabilidad de Gran Marcha Hacia el Comunismo. Madrid, abril 2012.






¡EN MEMORIA DEL GRAN LENIN, ABAJO EL REVISONISMO MODERNO!

Hoy, el pueblo chino está celebrando el 97º aniversario del nacimiento del gran Lenin en medio de estruendosas canciones triunfantes de la Gran Revolución Cultural Proletaria.
Lenin fue el gran maestro revolucionario, después de Marx y Engels, del proletariado y las naciones oprimidas del mundo.
Lenin fundó el Partido Comunista de la Unión Soviética, dirigió al pueblo soviético en alcanzar la victoria de la Gran Revolución Socialista de Octubre y estableció el primer estado socialista en el mundo.
Haciendo un balance de la historia del desarrollo del marxismo, Lenin escribió en un momento: el marxismo “ha tenido que luchar por cada paso adelante en el transcurso de su vida”. Lenin dedicó su vida a luchas inquebrantables y agudas contra los diversos tipos de enemigos del proletariado. A través de su implacable lucha contra los revisionistas y oportunistas de todos los matices y colores, Lenin salvaguardó el marxismo y lo desarrolló hasta una nueva etapa histórica, la etapa del leninismo.
Lenin defendió y desarrolló la teoría marxista de la dictadura del proletariado en su lucha contra el revisionismo y el oportunismo. Él señaló: “Marxista es sólo aquel que extiende el reconocimiento de la lucha de clases al reconocimiento de la dictadura del proletariado”. También dijo: “La cuestión clave de toda revolución es sin duda la cuestión del poder estatal. Qué clase mantiene el poder lo decide todo”. Por tanto, antes de haber tomado el poder, el proletariado y el pueblo revolucionario deben ajustarse al principio de la revolución violenta, de aplastar el aparato del viejo Estado y tomar el poder por la fuerza de las armas; y después de tomar el poder, deben salvaguardarlo y consolidar la dictadura del proletariado y llevar adelante la revolución socialista hasta el fin. El proletariado no tiene nada si pierde el poder político. Esta es una ley fundamental de la lucha de clases y una extremadamente importante lección para el Movimiento Comunista Internacional.
Mientras celebramos el 97º aniversario del nacimiento del gran Lenin, no debemos perder de vista el duro hecho de que, la Unión Soviética, la tierra natal del leninismo, ha sido usurpada por el grupo revisionista de Jruschov y que allí la dictadura del proletariado ha sido transformada en una dictadura de la burguesía. Jrsuchov y sus sucesores Brezniev, Kosygin y demás han traicionado al gran Lenin, han traicionado al marxismo-leninismo, han traicionado la Revolución de Octubre y traicionado al pueblo soviético y a los pueblos del mundo entero. Son el mayor grupo de renegados y esquiroles de la historia
El revisionismo es el enemigo declarado del marxismo, pero siempre jura en nombre del marxismo. Lenin afirmó: “No se le puede prohibir que lo haga, igual que a una firma comercial no se le puede prohibir utilizar una determinada señalización o anuncio”. Este es el caso de la actual camarilla dirigente revisionista soviética. Este puñado de sucios renegados tienen la poca vergüenza de llamarse a sí mismos “sucesores de la causa de Lenin” y tratan de engañar y embaucar en nombre del leninismo. ¡Han perdido todo el sentido de la vergüenza!
Hoy, el grupo de revisionistas soviéticos son los auténticos sucesores de aquellos revisionistas censurados por Lenin. Pero sus crímenes son miles de veces más atroces que aquellos de sus predecesores.
Esta gente ha transformado el P.C.U.S. fundado por Lenin en un “partido de todo el pueblo”, es decir, en un partido socialdemócrata de nuevo tipo, un partido de la burguesía. ¿No son el tipo de oportunistas que Lenin en su momento reprobó por “sobrepasar la traición al Partido”?
Esta gente ha transformado el P.C.U.S. fundado por Lenin en “un partido de todo el pueblo”, es decir, en un partido socialdemócrata de nuevo tipo, en un partido de la burguesía. ¿No son acaso el tipo de oportunistas que Lenin reprobó en su momento por sobrepasar la traición al Partido”?
Esta gente ha desarrollado flagrantemente la dictadura de la burguesía en la Unión Soviética, restaurado el capitalismo de forma total, enterrado las conquistas de la Revolución de Octubre y causado que el estado socialista fundado por Lenin cambie de color. ¿No son el tipo de “agentes de la burguesía” que Lenin condenó en su momento?
Esta gente se arrodilla ante el imperialismo, sigue la línea de la capitulación y nunca vacila en vender los intereses de los pueblos revolucionarios del mundo a fin de llevar a cabo colaboración soviético-estadounidense por la dominación mundial. ¿No son el tipo de “ lacayos `servidores del imperialismo´ que Lenin una vez reprendió?
Esta gente defiende ampliamente su fraude de la “transición pacífica” para corroer la voluntad revolucionaria delos pueblos y oponerse a los pueblos oprimidos que asumen la violencia revolucionaria a fin de resistir la violencia contrarrevolucionaria y tomar el poder por la fuerza de las armas. ¿No son el tipo de “prosélitos” que Lenin censuró en su momento?
Han cometido todos los crímenes fingiendo apoyo pero traicionado de hecho las luchas de liberación de las naciones oprimidas. Están ayudando a los imperialistas a estrangular el movimiento de liberación en todas partes y han llegado hasta servir como el cómplice número uno del imperialismo estadounidense en su agresión contra el pueblo vietnamita. ¿No son el tipo de “traidores y canallas” que Lenin denunció?
El marxismo-leninismo nos enseña que el surgimiento del revisionismo no es accidental sino que tiene raíces sociales. El revisionismo aparecerá en tanto exista el imperialismo y en tanto exista la burguesía. Hace cincuenta años, Lenin señaló que en las décadas venideras “nuevos Plejanovs, nuevos Scheidemanns, nuevos conciliadores sentimentales como Kautsky, crecerán de las profundidades de la socialdemocracia internacional `unida´”. Lo que Lenin predijo ha ocurrido. Naturalmente, no es nada de  lo que tener miedo. El revisionismo moderno como su centro es actualmente una simple manifestación de la lucha desesperada del imperialismo en su etapa de agonía. Nunca podrá detener el avance del marxismo-leninismo triunfante.
Nuestro gran líder el Presidente Mao es el genuino sucesor de la causa de Lenin. El Presidente Mao ha heredado, defendido y desarrollado el marxismo-leninismo de manera genial y creadora, elevándolo a una etapa completamente nueva. El pensamiento de Mao Tsetung es el marxismo-leninismo de la etapa en que el imperialismo se precipita hacia su ruina total y el socialismo avanza hacia la victoria en el mundo entero. La Gran Revolución Cultural proletaria lanzada personalmente y dirigida por el Presidente Mao ha resuelto el problema de alzar a millones y millones de personas para hacer extensiva la revolución bajo las condiciones de la dictadura del proletariado. Ha resuelto el problema de la toma del poder por un puñado de personas que ocupan puestos dirigentes que han tomado el camino capitalista en los órganos de la dictadura del proletariado; y ha resuelto el problema de prevenir la restauración capitalista y asegurar que China nunca cambiará de color. Este es un desarrollo significativo del marxismo-leninismo por el Presidente Mao. Es tan importante y tan grande como la teoría del socialismo científico de Marx y la teoría de Lenin de la toma del poder en un país. Esta gran revolución sin precedentes no sólo ha consolidado firmemente la dictadura del proletariado en un país, sino que ha introducido una nueva etapa en el movimiento comunista internacional y firmado la sentencia de muerte del imperialismo, de los reaccionarios de todos los países y del revisionismo moderno.
El marxismo-leninismo siempre se ha desarrollado en medio de las maldiciones y oposición del enemigo. Justo después de que naciera el marxismo, todas las fuerzas reaccionarias en Europa juntaron sus manos en un vano intento por alejar al “fantasma” que había aparecido en Europa, Cuando nació el leninismo, los revisionistas de la Segunda Internacional, los esquiroles y renegados de todo tipo y color se unieron para oponerse a él. El leninismo no sólo ha sido odiado y maldecido duramente por los imperialistas, los reaccionarios y los revisionistas del mundo sino que ha sido rabiosamente atacado por Trotsky, Bujarin y otros elementos burgueses dentro del propio P.C.U.S. Actualmente, los imperialistas y reaccionarios de todos los países, en alianza con los revisionistas modernos, están atacando histéricamente al gran pensamiento de Mao Tsetung. Al mismo tiempo, en el mayor Partido un puñado de personas que ocupan cargos dirigentes han tomado el camino capitalista y revisionista en nuestro país haciéndose eco de las clases enemigas en el interior y el extranjero, se han opuesto sin escrúpulos al gran pensamiento Mao Tsetung. De esta forma, los revisionistas de dentro y fuera del país se están oponiendo al marxismo, se están oponiendo al leninismo y se están oponiendo a la revolución. Pero quien se oponga al marxismo-leninismo-pensamiento Mao Tsetug, sea quien sea y con que disfraz se cubra, se estará golpeando la cabeza contra una muro de ladrillos y tendrá un final vergonzoso. Tal y como señala el dicho: “Todos pereceréis, el cuerpo y el nombre, pero los ríos fluirán eternamente”. ¡Ninguna fuerza en la tierra puede impedir que el marxismo-leninismo-pensamiento Mao Tsetung alcance la victoria a nivel mundial!
“La naturaleza del mundo habría también envejecido, si sensible fuera, es ley del mundo que el mar de ayer se torne hoy campo de moras” [Poema del Presidente Mao: La Toma de Nankín por el Ejército Popular de Liberación]. En la tierra natal del leninismo el poder político ha sido usurpado temporalmente por la camarilla revisionista, pero el socialismo triunfará finalmente sobre el revisionismo y el capitalismo. Esta es una ley inevitable de la historia. El gran pueblo soviético no aceptará por mucho tiempo el dominio de la traidora camarilla revisionista soviética.

¡El leninismo sin duda brillará nuevamente con toda su gloria sobre la tierra soviética!
¡Viva el leninismo!
¡Abajo el revisionismo moderno!

 (“Renmin Ribao” [Diario del Pueblo], 22 Abril 1967).

Un artigo de Héctor Bermejo para a Revista Dixital

Sobre as condicións que determinan se un réxime político é fascista ou non.

Isto é a suma de varios apuntes e novos aportes redactados do xeito máis breve posíbel para obter unha comprensión fácil sobre un movemento político determinado. En calquera caso, é recomendábel acudir a autores para documentarse en maior profundidade.
 
Héctor Bermejo
Para que un réxime sexa fascista hanse cumprir unha serie de variábeis ben definidas, xa que para a exposición dun concepto non valen medias tintas nin medias verdades. De feito, a gran maioría dos réximes xeralmente definidos como fascistas, non o son. Son outra cousa con outro nome, pero non réximes fascistas. Así mesmo, moitos Estados considerados democráticos poderían ser considerados réximes fascistas, independente do desenvolvemento das súas estruturas democratico-burguesas.
O fascismo parte dun cúmulo de premisas particulares. Un réxime fascista é unha ditadura manexada polos elementos máis chovinistas, imperialistas, e reaccionarios do capital -non o esquezamos- financeiro. O fascismo xorde da incapacidade da burguesía para manter a súa poder mediante os medios democratico-burgueses, así como da imperiosa necesidade deses elementos por protexer os seus intereses dos sectores avanzados do proletariado. É por iso que o fascismo ten como primeiros e principais obxectivos aos sectores populares representados polo comunismo e as organizacións progresistas.
O fascismo posúe un serie de variábeis definitorias moi importantes e significativas, como o anti-humanismo, o chovinismo, o escurantismo, ou o racismo. Ademais, o fascismo é un movemento interclasista que parte da premisa da oposición á loita de clases, a través dun postulado que nega os intereses de clase. Cabe destacar que o contido obreirista forma parte fundamental das fases primixenias deste movemento; para o fascismo é fundamental que as masas abracen a súa mensaxe nacionalista baixo a crenza de que o seu paradigma é a solución para os traballadores. É común que disfracen o seu discurso baixo unha capa representada en forma de socialismo, unha idea radicalmente oposta ao fascismo. O estado fascista tamén se caracteriza por poñer a man de obra ao servizo dunha estrutura ao servizo dos intereses do capital financeiro mencionado anteriormente, a modo de corporación. No entanto, que algún movemento político conteña parte destes elementos non significa que o movemento en si sexa fascista.
Toda realidade obxectiva ten unha definición de por si, unha definición histórica recreada a si mesma a través da súa xénese e a súa morte, derivada do tempo dos seus fundadores e quen a sufriron. O curioso é que algúns pretenden desprender o que lles interesa desa realidade para alcanzar os seus obxectivos dialécticos pero, así como a realidade dunha molécula de auga é H2O -dous átomos de hidróxeno e un de osíxeno-, a mutabilidade da materia xera unha realidade ben diferente en canto una das partes desa variábel cambia. En tanto que H2O é auga, HO é un hidróxido. Polo tanto, unha realidade que teña variábeis propias do fascismo deixa de ser fascismo no momento en que faltan parte desas mesmas variábeis.
Unha vez definidos estes fundamentos podemos adecuar esta definición dialéctica como ferramenta que facilite a incorporación do termo fascista a tal ou cal entidade estatal. O fascismo é algo moi serio que debemos coñecer en profundidade co obxectivo de destruílo desde a súa raíz, trátase da ferramenta definitiva dunha burguesía desesperada polo mantemento do poder economico-político.

sábado, 27 de abril de 2013

NEPAL: Importante reunión del CC del PCN-maoísta.



correovermello-noticias
Kathmandu, 26.04.13
Una importante reunión del Comite Central del  Partido Comunista de Nepal-maoísta concluyo hoy despues de tres dias. En la misma se debatieron diversos temas de gran importancia tanto de la política del país como internos.
El partido ha decidido reforzar el boicot a las elecciones en alianza con 33 partidos y organizaciones opuestas a la misma. Asi mismo se critico las declaraciones del renegado Prachanda en las que afirma que esta apoyado por China.
En cuestiones internas se ha criticado tendencias anarquistas, fruto del estilo liberal de los revisionistas asi mismo se debatieron criticas a la dirección por no dar pasos decisivos en la linea política, adoptada en el Congreso, de revuelta popular en base a la guerra popular. Ante estas criticas el camarada Kiran señaló que se esta trabajando en la creación de frentes sobre los que tiene que apoyarse el ejercito popular.

viernes, 26 de abril de 2013

CEBRASPO - Brazilian Centre of Solidarity to the Peoples
Relatório de 1968, supostamente desaparecido, relata extermínio de aldeias inteiras, envenenamentos, torturas e assassinatos praticados pelo próprio Estado. Violações denunciadas no Relatório Figueiredo ainda são desconhecidas. Expedição percorreu mais de 16 mil quilômetros investigando violações de direitos humanos em 130 postos indígenas. Foram recuperadas mais de 7 mil páginas do documento.
Documento dado como desaparecido durante mais de 40 anos retrata realidade da década de 1960 (Reprodução)


Documento dado como desaparecido durante mais de 40 anos retrata realidade da década de 1960
 Belo Horizonte — Depois de 45 anos desaparecido, um dos documentos mais importantes produzidos pelo Estado brasileiro no último século, o chamado Relatório Figueiredo, que apurou matanças de tribos inteiras, torturas e toda sorte de crueldades praticadas contra indígenas em todo o país — principalmente por latifundiários e funcionários do extinto Serviço de Proteção ao Índio (SPI) —, ressurge quase intacto. Supostamente eliminado em um incêndio no Ministério da Agricultura, ele foi encontrado recentemente no Museu do Índio, no Rio de Janeiro, com mais de 7 mil páginas preservadas e contendo 29 dos 30 tomos originais.
 Em uma das inúmeras passagens brutais e revoltantes do texto, a que o Estado de Minas/Correio teve acesso com exclusividade, um instrumento de tortura apontado como o mais comum nos postos do SPI à época, chamado “tronco”, é descrito da seguinte maneira: “Consistia na trituração dos tornozelos das vítimas, colocadas entre duas estacas enterradas juntas em um ângulo agudo. As extremidades, ligadas por roldanas, eram aproximadas lenta e continuamente”.
Grupo de manifestantes queria marcar audiência com Dilma Rousseff, mas foi barrado na entrada. A presidente estava em viagem para Lima  (Antonio Cunha/ Esp.CB/ D.A Press)
Grupo de manifestantes queria audiência com Dilma Rousseff, mas foi barrado na entrada.
Entre denúncias de caçadas humanas promovidas com metralhadoras e dinamites atiradas de aviões, inoculações propositais de varíola em povoados isolados e doações de açúcar misturado a estricnina – um veneno –, o texto, redigido pelo então procurador Jader de Figueiredo Correia, mostra a ação genocida e impune do Estado brasileiro. o relatório ressuscita incontáveis atrocidades e poderia se tornar agora um trunfo para a Comissão da Verdade, que deveria apurar violações de direitos humanos cometidas entre 1946 e 1988, mas que, em conluio com o governo FMI-Dilma,  segue tentando ocultar os crimes do regime militar.
A investigação, feita em plena ditadura, a pedido do então ministro do Interior, Albuquerque Lima, em 1967, foi o resultado de uma expedição que percorreu mais de 16 mil quilômetros, entrevistou dezenas de agentes do SPI e visitou mais de 130 postos indígenas. Jader de Figueiredo e sua equipe constataram diversos crimes, propuseram a investigação de muitos mais que lhes foram relatados pelos índios, se chocaram com a crueldade e a bestialidade de agentes públicos. Ao final, no entanto, o Brasil foi privado da possibilidade de fazer justiça. Albuquerque Lima chegou a recomendar a demissão de 33 pessoas do SPI e a suspensão de 17, mas, posteriormente, muitas delas foram inocentadas pela Justiça.
Os únicos registros do relatório disponíveis até hoje eram os presentes em reportagens publicadas na época de sua conclusão, quando houve uma entrevista coletiva no Ministério do Interior, em março de 1968, para detalhar o que fora constatado por Jader e sua equipe. A entrevista teve repercussão internacional, merecendo publicação inclusive em jornais importantes como o New York Times. No entanto, tempos depois da entrevista, o que ocorreu não foi a continuação das investigações, mas a exoneração de funcionários que haviam participado do trabalho. Quem não foi demitido foi trocado de função, numa tentativa de esconder o acontecido. Em 13 de dezembro do mesmo ano, o governo militar baixou o Ato Institucional nº 5, restringindo liberdades civis e tornando o regime mais rígido.

Impunidade
O vice-presidente do grupo Tortura Nunca Mais de São Paulo e coordenador do Projeto Armazém Memória, Marcelo Zelic, foi quem descobriu o conteúdo do documento. Ele afirma que, antes de ser achado, o Relatório Figueiredo já havia se tornado motivo de preocupação para setores que estão possivelmente envolvidos nas denúncias. “Já tem gente tentando desqualificar o relatório, acho que por um forte medo de ele aparecer, as pessoas estão criticando o documento sem ter lido”, acusa.
“É espantoso que exista na estrutura administrativa do país repartição que haja descido a tão baixos padrões de decência. E que haja funcionários públicos cuja bestialidade tenha atingido tais requintes de perversidade. Venderam-se crianças indefesas para servir aos instintos de indivíduos desumanos. Torturas contra crianças e adultos em monstruosos e lentos suplícios, a título de ministrar justiça”, lamentava Figueiredo em uma das páginas recuperadas por Zelic. Em outro trecho contundente, o relatório cita chacinas no Maranhão, em que “fazendeiros liquidaram toda uma nação, sem que o SPI opusesse qualquer reação”.
Um dos trechos mais dramáticas descritos pelo procurador Jader de Figueiredo Correia em 1968 é a que narra sua passagem por Guarita, no Rio Grande do Sul, área da 7ª Inspetoria do Serviço de Proteção ao Índio (SPI), quando ele se deparou com duas crianças indígenas em péssimo estado de saúde. “Em Guarita (IR-7-RGS), seguindo uma família que se escondia, fomos encontrar duas criancinhas sob uma moita tendo as cabecinhas quase completamente apodrecidas de horrorosos tumores, provocados pelo berne, parasita bovino”, ele escreveu no documento que entraria para a história com seu nome: Relatório Figueiredo. Sua expedição percorreu mais de 16 mil quilômetros investigando violações de direitos humanos em 130 postos indígenas.
O relatório por ele elaborado, desaparecido por 45 anos, foi encontrado em caixas guardadas no Museu do Índio, no Rio de Janeiro. Matéria publicada ontem pelo Estado de Minas/Correio mostrou como um pesquisador de São Paulo se deparou com a papelada produzida pela investigação feita a pedido do então ministro do Interior, Albuquerque Lima, que, até então, acreditava-se que houvesse sido destruída em um incêndio no Ministério da Agricultura.
Foram recuperadas mais de 7 mil páginas do documento, produto da expedição comandada por Figueiredo, incluindo as 62 páginas pertencentes ao relatório final, entregue a Albuquerque Lima em 1968. Os únicos registros remanescentes eram reportagens feitas a partir de uma entrevista concedida pelo procurador em março daquele ano, com repercussão internacional.
Fazendeiros ocuparam ilegalmente milhares de hectares de terras indígenas e expulsaram o povo Kadweu
Documentos relatam massacres, torturas, invasões de terras e outras agressões ocorridas nos anos 1960 (Fotos: Marcelo Zelic/ Divulgação)
Documentos relatam massacres, torturas, invasões de terras e outras agressões ocorridas nos anos 1960

Passados 50 anos de uma batalha sangrenta entre fazendeiros locais e índios Kadweus do sul de Mato Grosso, uma pergunta inquietante ressuscita com o recém-redescoberto Relatório Figueiredo, que apurou em 1968 chacinas de tribos e torturas em índios de todo o país. O que aconteceu? Documento produzido pela Associação de Criadores de Sul de Mato Grosso em 5 de janeiro de 1963 e anexado à extensa investigação feita pelo procurador Jader de Figueiredo para o Ministério do Interior relata pedido do mais famoso líder da repressão do Estado Novo de Getúlio Vargas, o então senador Filinto Müller, que rogava para que o general comandante da 9ª Região Militar fosse informado do conflito armado. Müller afirmou que trataria pessoalmente da situação com a direção do Serviço de Proteção ao Índio (SPI), reportadamente suspeito, segundo Figueiredo em seu relatório, revelado pelo Estado de Minas/Correio.
 As terras do povo Kadweus, 374 mil hectares em um local chamado Nabileque, foram usurpadas, deles, assim como ocorreu com áreas de diversas outras tribos. Segundo aponta o inquérito de 7 mil páginas que era tido como desaparecido em um incêndio no Ministério da Agricultura, os terrenos foram dados a eles por dom Pedro II, pela participação decisiva que tiveram na Guerra do Paraguai. No entanto, ele diz em outro trecho do texto, elas “foram invadidas por poderosos fazendeiros e é muito difícil retirá-los um dia”.
 
 Fonte: jornal Estado de Minas e Correio Braziliense
 -
Felipe Canêdo
Dias 19, 20 e 21/4/2013
 Leia mais:

Palestra de Marcelo Zelic (Vice-presidente do Grupo Tortura Nunca Mais-SP e membro da Comissão Justiça e Paz da Arquidiocese de São Paulo e Coordenador do projeto Armazém Memória)

 

Povos Indígenas e Ditadura Militar: Subsídios à Comissão Nacional da Verdade 1946-1988

 
Tribunal Popular da Ditadura - XXXI Encontro Nacional dos Estudantes de História - São Paulo, 16/07/2012 – Unifesp
Gostaria de agradecer a todas e todos que organizaram este Tribunal Popular da Ditadura como parte da programação do XXXI Encontro Nacional dos Estudantes de História, no ano em que se completam 25 anos da Federação do Movimento Estudantil de História. A pronta acolhida pelos organizadores da sugestão de inclusão da questão indígena como um caso a ser desvelado e julgado, vem reforçar as entidades que estão propondo a inclusão deste tema na Comissão Nacional da Verdade, bem como aprofundar os vínculos do movimento estudantil de história com a luta pelos direitos humanos e contra a impunidade no Brasil.
Tema tão importante e ao mesmo tempo tão esquecido, distante, quando não, desconhecido, guardado a sete chaves e muitas vezes transformado em tabu, com profundas ressonâncias nas populações atingidas até hoje. Se o esquecimento das violências passadas é uma constante em nossa história, o que se passa com a memória relativa às violações dos direitos dos indígenas brasileiros permanece dispersa, desaparecida, escondida e em profundo silêncio, garantindo a impunidade destes fatos e promovendo situações que nos geram profunda tristeza até hoje.
O que aconteceu com os índios no período abrangido pela Comissão Nacional da Verdade? Como foram suas vidas entre 1946 e 1988? Que povos sofreram violências? Quais tipos de violência sofreram? Qual o número aproximado de mortos? Houve Desaparecidos? Quantos foram presos? Quantos torturados? Quem foram os agentes do estado brasileiro que praticaram tais violações contra os direitos humanos e a pessoa do índio? Quais setores da sociedade estavam envolvidos? Houve genocídio? Quem se beneficiou destes atos? Durante a ditadura militar de 1964-1985 os casos se intensificaram? Que consequencias tiveram as políticas de desenvolvimento dos governos militares para os povos originários?
Estão envolvidos em colaborar com o esclarecimento destas questões as entidades Associação Juízes para a Democracia[1], Comissão Justiça e Paz da Arquidiocese de São Paulo, Grupo Tortura Nunca Mais-SP e o site Armazém Memória, que atendendo ao questionamento do Blog Resistência Indígena Continental, iniciamos pesquisa no sentido de sistematizar subsídios que instruam casos a serem encaminhados à Comissão Nacional da Verdade e articular com e na sociedade um estudo colaborativo para o desenvolvimento deste trabalho.
Concordamos com Rose Nogueira, presidente do Grupo Tortura Nunca Mais-SP quando aponta a necessidade de termos sub-grupos temáticos:
(…) a posição do Grupo Tortura Nunca Mais de São Paulo tem sido, desde o começo das discussões sobre a Comissão da Verdade e Justiça, que se investigue os crimes da ditadura contra todos os brasileiros perseguidos. Não esquecemos que os povos indígenas também passaram por isso, como tantos outros brasileiros. Pensamos que a Comissão da Verdade e Justiça deva ter sub-comissões para levantar e pesquisar cada assunto específico.”[2]
Outras vozes se levantam também pela inclusão deste tema na Comissão da Verdade, em entrevista dada ao Instituto Humanitas Unisinos[3] e publicada em seu site, Egydio Schwade[4], ex-secretário executivo do Conselho Indigenista Missionário – Cimi, apresenta o caso dos Waimiri-Atroari apontando 2.000 índios e índias de todas as idades desaparecidos. Diz ele:
“Levantei essa questão porque os índios Waimiri-Atroari são desaparecidos políticos, como os demais que desapareceram no rio Araguaia. Eles desapareceram porque resistiram contra os projetos do governo militar. Pelo que estou escutando nos últimos dias, parece que está se formando finalmente a Comissão Nacional da Verdade e ela está decidida a considerar essa perspectiva também. Estou falando sobre os Waimiri-Atroari, mas têm muitos outros povos que foram massacrados de forma semelhante. Por exemplo, os Paracanã em função da Usina Hidrelétrica de Tucuruí, no rio Tocantins, no estado do Pará.
Entre 1967 e 1977, o governo militar construiu a BR-174, a estrada Manaus – Boa Vista, ou Manaus – Caracaraí, como é conhecida. … … Nessa época, iniciou-se uma estratégia para evitar a entrada de pessoas que pudessem manter contato com os índios e diálogo direto. O governo não queria que pessoas que pudessem escutá-los tivessem contato com eles. Na época, eu era secretário executivo do Conselho Indigenista Missionário Nacional – Cimi e nós pedimos, numa das primeiras assembléias na Amazônia, realizada em Belém, em 1975, que o governo suspendesse imediatamente a construção da BR-174 para que houvesse contato pacífico com os índios. Mas o governo não aceitou.
Nenhum jornalista, missionário ou integrante do Cimi e de outras entidades do movimento popular que pudessem resistir ou manifestar uma posição a favor dos índios tinha acesso às terras dos Waimiri-Atroari. A legislação oficial era violada pelo próprio governo.
Por conta da posição do governo, iniciou-se um conflito cada vez mais acirrado. A notícia que se tem é de que muitos indígenas foram mortos, uns com napalm, outros eletrocutados, ainda outros com armas de fogo. E a FUNAI não só sabia da violência dos militares contra os índios, mas até participou de reunião com o 6º Batalhão de Engenharia de Construção – BEC onde foi decidido o uso de armas de fogo, dinamite, metralhadoras e de granadas.
Inclusive um funcionário da Funai, Sebastião Amâncio, ao ser nomeado como encarregado da Frente de Atração Waimiri-Atroari em substituição a Gilberto Pinto, morto durante o último massacre dos índios contra funcionários da FUNAI, em entrevista ao jornal O GLOBO, em 5 de janeiro de 1975, disse que mudaria a estratégia de atração da FUNAI. Disse que faria uma demonstração de força dos civilizados, mediante o uso de dinamite, granadas e bombas de gás lacrimogênio, exatamente como determinava o documento secreto elaborado dois meses antes, entre o 6º. BEC e a FUNAI. Os índios tinham que aprender uma lição que os impedisse de matar os civilizados. Havia toda uma estratégia do governo para evitar que os massacres dos militares contra os indígenas chegassem à opinião pública. Por isso, entre 1967 e 1977, eles proibiram a entrada de pessoas fora dos quadros oficiais na área indígena.
No dia 9 de maio, a Comissão de Direitos Humanos da Câmara dos Deputados realizou, por iniciativa da deputada Luiza Erundina (PSB-SP), uma audiência pública para tratar do caso dos Waimiri-Atroari. Egydio deu aí seu depoimento[5] e alguns dias depois foi instalada a Comissão da Verdade do Amazonas, evento que ocorreu no auditório Rio Negro, do Instituto de Ciências Humanas e Letras da Universidade Federal do Amazonas. “O professor Paulo Monte finalmente pode tornar público os documentos que possui sobre o massacre dos Waimiri-Atroari, e que tem servido como orientação para estudos daquele período dramático da vida da república.”[6]
Vários outros casos começam a ser sistematizados e muitos outros estão por ser sistematizado e vão de encontro às denúncias feitas por Egydio Schwade sobre a existência de muitos outros povos, além dos Waimiri-Atroari, a sofrerem violências durante a ditadura militar.
Apresento inicialmente alguns poucos casos do estudo empreendido, que desenvolve hoje 5 eixos iniciais de pesquisa e que aponto abaixo para conhecimento:
● Eixo 1: Discurso de Deputados e Senadores – Objetivo: Mapear denúncias de violações de direitos humanos dos índios feitas no Congresso Nacional pelos deputados e senadores.
● Eixo 2: Comissões de Investigação do Estado Brasileiro – Objetivo: Localizar a íntegra da documentação produzida e sistematizar os casos e informações que contenham violações aos direitos humanos dos índio no período 1946-1988.[7]
○ Comissão Parlamentar de Inquérito do Serviço de Proteção do Índio – SPI (1962-1963)
○ Comissão de Inquérito do Ministério do Interior – Relatório Figueiredo (1968)
○ Comissão Parlamentar de Inquérito do Índio (1968)
○ Comissão Parlamentar de Inquérito do Índio (1977)
● Eixo 3: Cadeias e Guarda Rural Indígena (GRIN) – Objetivo: Apurar as violências praticadas nas cadeias para indígenas criadas pela FUNAI em Minas Gerais, sob responsabilidade da Polícia Militar deste estado e o ensinamento de pratica de tortura à Guarda Rural Indígena formada em 1969 e suas consequencias.
● Eixo 4: Casos de Conflito que envolvem as FFAA e órgãos do Estado – Objetivo: Organizar uma cronologia de casos e documentação reunida por caso.
○ Caso Waimiri-Atroari – conflito construção de estrada, hidrelétrica e mineradora.
○ Caso Arara do Pará – conflito construção de estrada.
○ Caso Xavantes do Mato Grosso – remoção forçada.
● Eixo 5: Casos de Conflito decorrentes da política de desenvolvimento aplicada pelo Estado – Objetivo: Organizar uma cronologia de casos e documentação reunida por caso.
○ Caso Cinta-Larga
○ Caso Gorotire
No momento estamos trabalhando com os eixos 1, 2 e 3, visando mapear as denúncias e classificá-las nos eixos 4 e 5, porém o fato da pesquisa se encontrar em estado inicial não impede que apresentemos neste Tribunal Popular da Ditadura alguns fatos, que demonstrarão de forma incisiva a necessidade de criação de um eixo temático na Comissão Nacional da Verdade, com a finalidade de investigar os casos sofridos pelos Povos Indígenas do Brasil nos anos de sua competência.
Inúmeros casos estão apontados nos documentos do Congresso Nacional publicados no Diário Oficial, como exemplo apresentamos a Resolução da Câmara dos Deputados nº 65, de 1968, que “cria Comissão Parlamentar de Inquérito para estudar a legislação do indígena, investigar a situação em que se encontram as remanescentes tribos de índios no Brasil, e propor diretrizes para a política indigenista do Brasil.” Este documento, assinado por muitos deputados, em sua justificativa apresenta a denúncia a seguir:
“Jamais, talvez, os militares que dirigiram o SPI, em especial o Major Luís Vinhais, sequer leram qualquer obra de Antropologia ou Etnologia, estudo aliás, desnecessário para quem, como esse major, se entregou à tarefa de exterminar, pela inoculação deliberada de varíola, duas tribos Pataxó, e de desviar um bilhão de cruzeiros daquele Serviço.” [8]
Luis Vinhas Neves, Major Aviador, vinculado ao Ministério da Aeronáutica, foi nomeado diretor do Serviço de Proteção ao Índio (SPI) logo após o golpe de março de 1964, substituindo o sanitarista Noel Nutels e foi denunciado em 1968 no Relatório produzido pelo Procurador Geral Jader Figueiredo Correia, presidente da Comissão de Inquérito do Ministério do Interior, sendo encaminhado ao Ministério da Justiça o Aviso nº 257/10-04-1968, solicitando abertura de inquérito policial que em 16/04/1968 estava em andamento no Departamento de Polícia Federal sob nº 10.055/68, junto a outros 23 processos[9], de um total de 134 implicados[10], ou 300 segundo outras fontes.
Diferentemente do Relatório publicado no Diário Oficial da União de 10/09/1968[11] (pag 22 a 28), que somente trouxe os fatos relativos à investigação administrativa sobre a corrupção praticada pelos agentes do SPI, em março de 1968, durante uma coletiva de imprensa, no próprio Ministério do Interior, o Procurador Geral Jader Figueiredo Correia, presidente da Comissão de Investigação do Ministério do Interior, expõe fatos registrados nas 5.150 páginas do relatório produzido em quase 1 ano de trabalho, contendo 21 volumes, que denunciaram graves violações de direitos humanos, que ficaram registradas em jornais nacionais e na imprensa internacional. O Relatório Figueiredo encontra-se desde o AI-5 desaparecido. É papel da Comissão Nacional da Verdade localizar este documento ou reconstituir estas informações.
O jornalista Pinheiro Junior assina matéria em 21/04/1968 intitulada “Funcionários do SPI não ignoravam a Chacina – III” e publicada na Folha de São Paulo onde cita várias denúncias feitas pelo Procurador Geral, destacamos algumas abaixo:
O jornal alemão Dier Spiegel de Hamburgo, publica fotografia reproduzida em relatório produzido pela Indigena, INC e American Friends of Brazil, com fotografia de índia Cinta-larga assassinada no Mato Grosso, retratando uma das inúmeras chacinas ocorridas contra este povo, que foi vitimado para tomada ilegal de suas terras e riquezas, para a agricultura e criação de gado, bem como a exploração de diamantes. Sobre estes fatos, em 1966 o deputado Oswaldo Zanello da ARENA/ES, aponta a origem da foto, publicada no jornal O Globo, a partir de denúncias feitas pelo padre Waldemar Weber. Destaco:
Em abril de 1968 o Deputado Paulo Macari registra em discurso a denúncia feita pelo pastor Wesley Blevens de que “é de conhecimento público que os índios estão sendo exterminados a tiros e com açúcar contaminado com o vírus da varíola e do tifo” e que os índios Beiços-de-Pau estão sendo dizimada a tiros por um funcionário da SUDAM, que já cortou 30 mil hectares de mata e por caçadores que usam o açúcar envenenado.[12]
Inúmeros são os crimes a serem apurados contra os índios brasileiros, mas para não me estender, termino reiterando a importância de desvelarmos esses fatos. Tornarmos público a toda a nação também as graves violações contra os índios do Brasil, que tiveram suas aldeias atacadas, seus corpos infectados, sua população reduzida de forma drástica neste período, a ponto de vir ao Brasil uma Comissão da Cruz Vermelha para “apurar” as denúncias de genocídio que correram o mundo.
As cadeias indígenas é um assunto que precisa ser esclarecido pela Comissão Nacional da Verdade. O Centro de Reeducação Indígena Krenak, localizado na área demarcada para os índios Krenák, no vale do rio Doce, em Minas Gerais, “foi implantado sob a administração do Capitão Manoel Pinheiro, da Polícia Militar do Estado de Minas Gerais, e para lá eram enviados os indígenas que opunham resistência aos ditames dos administradores de suas aldeias ou eram considerados como desajustados socialmente. No Presídio eram mantidos em regime de cárcere, sofrendo repressões, como o confinamento em solitária e castigos físicos em casos de insubordinação. Eram-lhes impostas atividades na agricultura durante o dia, sob forte vigilância de soldados da Polícia Militar de Minas Gerais e dos índios agregados à Guarda Rural Indígena (GRIN), também fundada pelo Capitão Pinheiro. A Guarda era composta por índios que Pinheiro definia como de “excepcional comportamento”, devidamente treinados e fardados, e encarregados de mantera ordem interna nas aldeias, coibir os deslocamentos não autorizados, impor trabalhos e denunciar os infratores ao Destacamento da Polícia Militar.”[13]
Quem são os indígenas presos nesta instituição? Quantos foram? O que passaram aí? Que violências sofreram? Qual era a cadeia de comando que sustentava estas barbaridades? Na imprensa há denúncias de abusos, violências e torturas praticadas nesta instituição, como também na que a sucedeu com a transferência de índios, presos e a GRIN para a Fazenda Guarani de propriedade da Polícia Militar do Estado de Minas Gerais. O Jornal do Brasil em matéria publicada em 27/08/1972, quando a FUNAI já estava sob comando do General Bandeira de Melo, faz uma introdução como que a justificar a ausência do nome do autor da matéria:
Deste modo estamos aqui para pedir a condenação do estado Brasileiro pelos massacres cometidos contra os povos indígenas do Brasil durante os anos de 1946-1988, por ação ou omissão, ou até conivência e que a Comissão Nacional da Verdade crie um sub-grupo temático para averiguar estas e outras tantas denúncias que estão em fase de compilação.
Em 12/06/2012 foi realizada reunião no escritório regional da Presidência da República com os membros Paulo Sérgio Pinheiro, Rosa Maria Cardoso da Cunha, José Carlos Dias e 5 assessores da Comissão Nacional da Verdade, onde parte destas denúncias foram apresentadas por representantes das entidades citadas acima[14].
Convidamos aos estudantes de História presentes a este XXXI ENEH e àqueles que participam do Movimento de Estudantes de História no país, a engrossarem fileiras junto às entidades que realizam este estudo, para desenvolvermos uma rede colaborativa de pesquisa, localização de documentos e sistematização das violações dos Direitos Humanos dos Índios brasileiros, de forma a fortalecermos mecanismos de participação, conscientização e não-repetição destes massacres, assassinatos, genocídios contra nossa população originária.
Conclamamos aos jurados a deliberar pelo encaminhamento de moção à Presidência da República e aos membros da Comissão Nacional da Verdade no sentido de que seja criado esse eixo temático, conforme deliberação deste Tribunal Popular da Ditadura.
Em memória dos índios vítimas de assassinatos seletivos, massacres, chacinas, desaparecimentos forçado, abandono e fome, dedicamos este trabalho, lembrando-os na luta dos caciques mártires da resistência indígena brasileira Marçal Guarani, Ângelo Kretân, Chicão, Orides Belino Correia da Silva e Nízio Gomes, para fatos como os vividos sejam conhecidos e Nunca Mais aconteçam.
Sem mais, atenciosamente;
Marcelo Zelic
Vice-presidente do Grupo Tortura Nunca Mais-SP e membro da Comissão Justiça e Paz da Arquidiocese de São Paulo. Coordenador do projeto Armazém Memória.
[1] Recentemente lançou a campanha de apoio, através do Manifesto: Eu Apoio a Causa Indígena que pode ser acessado em:http://www.ajd.org.br/documentos_ver.php?idConteudo=114
[2]http://resistenciaindigenacontinental.blogspot.com.br/2012/04/povos-nativos-e-ditadura-militar.html
[3] w.ihu.unisinos.br/entrevistas/508652-waimiri-atroari-desaparecidos-politicos-entrevista-especial-com-egydio-schwadeww
[4]http://urubui.blogspot.com.br/2011/02/2000-waimiri-atroari-desaparecidos-na.html
[5] Veja a parte inicial de seu depoimento no Youtube:http://www.youtube.com/watch?v=73kUR_beRPM
[6] Citação feita:http://www.youtube.com/watch?v=9Q4WpBAu3-A
[7] Será necessário digitalizar e indexar a documentação reunida.
[8] Íntegra da Resolução 65 de 1968.http://www2.camara.gov.br/legin/fed/rescad/1960-1969/resolucaodacamaradosdeputados-65-20-marco-1968-320213-publicacaooriginal-1-pl.html
[9] Anexo do relatório de 12 de dezembro de 1969 do CDDPH assinado por Danton Jobim com lista de processados e nº do processo..
[10] Folha de São Paulo 28/03/1968
[11]http://www.jusbrasil.com.br/diarios/3031309/dou-secao-1-10-09-1968-pg-22/pdfView
[12]http://imagem.camara.gov.br/Imagem/d/pdf/DCD20ABR1968.pdf#page=16
[13]http://pib.socioambiental.org/pt/povo/maxakali/774
[14] Participaram da reunião Kenarik Boujikian Felippe, Rose Nogueira, Antonio Funari Filho e Marcelo Zelic, onde ficou combinado que o tema seria levado a discussão com os demais membros da Comissão Nacional da Verdade.
http://blogs.estadao.com.br/roldao-arruda/comissao-da-verdade-podera-investigar-massacre-de-indios-ocorridos-no-periodo-da-ditadura-militar/